|
|
Mijn toespraak draait om drie woorden.
Vliegtuig, Labyrint, Kado.
Vanochtend hebben Liesbeth, Max en ik een kado van Rafael gekregen. Rafael
is mijn neefje van 6 jaar oud (daar is Rafael). De kado is een tekening.
Niet iedereen zal kunnen zien wat erop staat. Ik zal het even beschrijven.
Hier rechts staat een soort bruin kruis. Hier links staan bruine
spiraalvormige lijnen. Het geheel is op een blauwige wilde achtergrond
getekend.
Op de aantijging “kruis” protesteerde Rafael meteen en zei: Dat is een
vliegtuig. En hij legde uit: “Het vliegtuig is opgestegen. Je weet niet
welke weg het is gevlogen en waar het nu is. Dit (die lijntjes) is het
labyrint.”
Ik vond dat een leuk beeld voor het leven en voor ons huwelijk. (Het kruis
laten we even voor wat het is en blijven bij het vliegtuig)
Ik had namelijk vroeger vliegangst. Ik was bang om neer te storten, bang
voor het gebrek aan controle, bang hulpeloos te zijn. Het weerhield me er
niet van om te gaan vliegen. Maar wel dat ik in een vliegtuig altijd
zweethandjes had en met een schuine blik naar de stewardessen keek naar
tekenen van onrust en of we al neer gingen storten.
Ooit ben ik met het vliegtuig naar Ierland gegaan voor een wandelvakantie.
Op de heenreis moest ik weer vechten tegen mijn beklemming. Onder het
wandelen in Ierland liepen we meer uit toeval tegen een boeddhistisch
meditatiecentrum aan in een prachtige omgeving met een weidse blik over zee.
We bleven 1 dag, we bleven 2 dagen; uiteindelijk bleven we 10 dagen en ik
mediteerde elke dag.
Ik kan hier niet helemaal uitleggen wat mediteren inhoudt maar het
belangrijkste punt is: wakker blijven. Met je aandacht erbij blijven,
gedachten en emoties niet oproepen en niet vermijden. Met een, nee twee
woorden: wakkere acceptatie.
En op de terugvlucht was er iets veranderd. Geen zweethanden meer, ik genoot
van de vlucht, elke seconde. En de gedachte om neer te storten vervulde mij
met … een soort bijna vreugdevolle verwachting. Ik wilde het niet, echt
niet, maar als het zou gebeuren wilde ik daar geen seconde van missen.
Vul voor vliegtuig relatie in en ik hoop dat het verhaal op zijn plaats valt.
Wij zijn opgestegen. Wij vliegen al een tijd samen door dit labyrint.
Vandaag stijgen we nog een stuk hoger.
“Über den Wolken, muss die Freiheit wohl grenzenlos sein. Aller Kummer alle
Sorgen sind dann, unter den Wolken verborgen und dann, wird was einmal groß
und wichtig erscheint, plötzlich nichtig und klein.“
Ik heb geen zweethanden. Ik geniet van elk moment.
Wij kunnen neerstorten. Sterker nog: wij zullen neerstorten. Een huwelijk is
“in goede en in slechte dagen”. De slechte dagen zullen komen. Ze gaan ook
weer over. Wij hebben al zoveel goede dagen gehad, meer dan ik verwachtte,
meer dan ik meen te verdienen. Ik ben zo dankbaar voor jou. Voor ons.
Jij bent mijn grootste kado, jij hebt jezelf geschonken. Een onverwachts en
compleet onverdiend kado, de mooiste, liefste en slimste vrouw ter wereld,
die ik ook om haar innerlijke gevechten en oprechtheid lief heb. Die ik
herken en met wie ik dit leven wil delen. Als we neerstorten, wil ik met jou
in het vliegtuig zitten.
Ik houd van je.
|
